Afscheid van de pijn.
Het zat er aan te komen, hij was al jaren ziek en voelde nu het einde van zijn leven naderen. Hij vroeg Ilona te komen, dus ze ging. “Welkom”, zei hij, toen ze binnenstapte in de kleine, gezellige, volle huiskamer. Hij lag in bed, en het gezin zat rondom zijn bed. Tijdens het gesprek wat volgde bleek het een man van weinig woorden, maar wat hij zei was raak. De familie deelde herinneringen, anekdotes met elkaar. Vertelden hoe belangrijk het voor hen was dat hij altijd door gestreden had: hij wilde hen niet loslaten. Hij lag in bed en luisterde, glimlachte af en toe. Ilona sprak met hen, over wat er aan zat te komen. De ‘regeldingen’. Hij vertelde dat het hem niet zoveel uitmaakte, wat er zou gebeuren na zijn overlijden. Hij wilde gecremeerd worden, en er was één specifiek lied wat we moesten laten horen. “Verder laat ik het over aan de familie”. Toen alles geregeld was viel er even een stilte…. ”Ben je bang… voor wat komen gaat?” …vroeg Ilona hem….”Nee, ik ben nu gekomen op het punt dat het afscheid nemen van de pijn voor mij zwaarder weegt dan het afscheid nemen van mijn gezin”…Kort erna overleed hij. Hij liet zijn gezin achter, verdrietig, maar vooral ook trots. Trots op de manier hoe hij de strijd met de ziekte aan was gegaan, hoe hij steeds maar doorging, maar vooral trots op wie hij was en wat hij hen, zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen mee heeft gegeven.
